Па роднай зямлі я гасцінцам ішоў
І раз сярод спелага пышнага збожжа
Я слова забытае раптам знайшоў
І ўзяў яго ў рукі свае асцярожна.
Адразу ж у мне загучаў яго спеў,
Ды так, што душы задрыжала аснова.
Яго я паслухаў і ўраз зразумеў,
Што гэта было маё роднае слова.
Яно мне назвала ўсе рэчы кругом,
Як продкі мае называлі адвеку,
І тут жа я ўспомніў, дзе кінуў свой дом –
Прытулак адзіны ў душы чалавеку.
Я ўспомніў адразу, дзе глеба мая,
З якой карані мае сокі смакталі,
І сэрцам адчуў, што не ўмёрла зямля,
Якую чужынцы стаптаць не стапталі.
Адчуў я тады ўпершыню, што я ёсць
Зусім не “тутэйшы” без права, без волі,
Зусім не між іншымі голая косць,
А пан на зямлі, гаспадар сваёй долі.
І з часу таго гэта слова нясу
Я ў сэрцы сваім, як паходню святую,
Пялегую, нянчу яго я красу
І людзям сустрэчным яе раздаю я.
Я ім рассцілаю квяцісты абрус,
Шырокі і чысты, як матчына мова,
Каб ведалі ўсе, што завуць беларус
Таго, хто нясе ў сабе роднае слова.
|