Фрузе
Отец учил меня ценить
Заросший лесом край.
Разматывать тропинок нить -
Знакомая игра...
К родной природе приучал,
К воде из родника.
Заваривал с душицей чай,
Вкуснее нет чайка.
Мы с детства знали наизусть
Лесные закрома.
Вот здесь калины пышный куст,
А там - малины тьма.
В низинах леса водоём,
Полно змеиных гнёзд.
Ужа безвредного вспугнём -
А сколько визгу, слёз!
Отец, смеясь, нам говорит:
- Не бойтесь, это уж!
Ведь он совсем не ядовит
И не кусач к тому ж.
За лесом луг. Звенит коса.
А мы сгребать резвы.
Осталась только полоса
Нескошенной травы.
Отец подбадривает нас:
- У дедушки Гани
Как на дрожжах, росла копна,
Попробуй, догони!
Теперь мы знаем, наш надел,
Когда-то дедов был.
Отец им позже завладел -
Участком для косьбы.
Он скоро к брату перейдёт,
Ведь вымахал джигит,
Хоть и сластёна, любит мёд,
Давно пора женить.
Плетемся за отцом в аул,
В лесу уже темно.
Я заблужусь, кричу «ау!»,
Он говорит со мной:
- Да-а, прок от дочек небольшой, -
Вас разберут мужья.
Надел наш выдюжит старшой -
В него-то верю я.
Зря, не дразни, дочурка, льва,
С тропинки не сходи!
Плетешься, милая, едва
Пойдём-ка впереди!
Подкову к дубу я прибил,
Насёк гвоздём тамгу,
Частенько в лес я вас водил,
Но вскоре не смогу.
- Эх, папа, вряд ли пацанам
Нужна твоя дуга.
А дочке маленькой ценна
Отцовская тамга.
***
Однажды с мужем этот дуб
Искали мы вдвоём.
И вроде был он на виду,
А метки не найдём.
Но жеребят мы заведём
И скоро в честь твою
Подкову конскую гвоздём
Я к небесам прибью. |
Послесловие: Оригинал стихотворения
Тамары Ганиевой
Даға
Фрузаға
Үҙ ғаләме кеүек күрҙе атай
Ауыл осондағы урманды.
Ул урмандың борма һуҡмаҡтары
Беҙҙең яҙмышҡа ла уралды.
Төпкөл яландарҙың уйһыуында
Нисәү ине икән шишмәбеҙ?
Сәйнүк ҡайнатабыҙ.
Әпәй ҡушип,
Үләндәрҙең сәйен эсәбеҙ.
Үҙебеҙ генә белгән баланлыҡ бар,
Үҙебеҙ белгән ҡурай еләклек.
Бер саҡ
(Ярай атай ҡыйыу беҙҙең!)
Йылан ояһына эләктек.
-"Ҡурҡышмағыҙ!
Туҙбаш йылан былар,
Яҡши ергә генә эйәләй.
Ағыуы юҡ".
...Беҙҙең ҡулда — тырма,
Ә атайым бесән күбәләй.
Ҡайтыр юлда әйтә килә үҙе:
-"Беҙҙең биләмә был күп саҡтан.
Ғәни ҡарттың, минең табан эҙе —
Һеҙгә ҡала.
Аслан бутамағыҙ,
Тайпылмағыҙ ошо һуҡмаҡтан.
Һеҙгә, ҡыҙҙар, бигүк ышанмайым,
Малайҙарҙа барса өмөтөм.
Бынау имәнгә мин тамға һуҡтым,
Билдәгә тип даға беркеттем".
...Их, атайым!..
Һинең малайҙарға
Тамғаң ни ҙә, дағаң...
Түҙмәнек,
Һылыуым менән бер көн ширлыҡ
йырып,
Шул дағаны ҡыҙырып эҙләнек.
Табалманыҡ.
Тимәк, Беҙгә әле
Ҡолон үҫтерәһе.
Һәм аҙаҡ
Үҙебеҙҙең аттың бер дағаһын
Күккә ҡуяһы бар ҡаҙаҡлап. |
