Там, дзе хвалі на бераг бурштын выкідаюць, падобны да сонечных слёз,
Пачынаецца шлях пералётаў птушыных – шукай яго за даляглядам.
Ад рабінавых гронкаў, ад цёмных лясоў і ад белых ды гонкіх бяроз
Што іх цягне на вырай штогоду ў чародах і роўным парадам?
Ты глядзіш ім услед, і знікаюць, як думкі, яны ў вышыні,
Недзе там, куды вечарам сонца садзіцца крывавай пунсовай паходняй
І адкуль, быццам горы, грувасткія хмары павольна ўстаюць з-пад зямлі,
І плывуць, быццам дым, і злучаюць мінуўшчыну з нашым сягоння.
Ты не верыш нікому, нікому на свеце, і нават сабе,
І здаецца падманам усё – дзе шукаць вінаватага ў гэтым?
Хто пачатак паклаў бессэнсоўнай, адвечнай і злой барацьбе
Між агнём і вадою, між ноччу і днём, між зімою і летам?
Ці тут месца тваё? А быць можа, дзе індзей яно?
Хто адкажа табе, хто працягне руку сярод мёртвай, халоднай пустыні?
Хто ты ёсць на зямлі: у жыцці залатое звяно
Або той,хто пакіне зямлю, а слядоў на зямлі не пакіне?
Дзеля песні сваёй ты прыйшоў, ды каму яе спець?
Хіба знойдзецца той, каму здорыцца ў песні патрэба?
І застануцца гронкі рабіны да першых снягоў, быццам кроў, пунсавець,
І ўсміхнецца табе абыякава сіняе неба…
|
